Rozdział 58 cz. I

Rozdział 58 cz. I

"The World in the Pages of the Diary."

♫ Shape of You ♫

Alexander miał się spotkać ze Snape'em w Londynie za kilka minut. Szedł jedną z obskurnych uliczek, gdy usłyszał przeraźliwie głośny krzyk. Zamarł na chwilę. Krzyk powtórzył się. Nie zastanawiając się więcej pobiegł w stronę morderczego wrzasku.

Wreszcie po kilku sekund dotarł do ofiary. Pod ścianą budynku leżało ciało zmasakrowanej kobiety. Ktoś odciął jej palce u prawej dłoni. Alexander skrzywił się. Twarz, cała we krwi, zastygła w wyrazie przerażenia. Podszedł bliżej i zorientował się, że ktoś najwyraźniej chciał uciąć także głowę, ponieważ na szyi widniało głębokie nacięcie. Alexander rozejrzał się w poszukiwaniu jakichkolwiek świadków tego okropnego wydarzenia, ale było bezcelowe, gdyż znajdowali się w ciemnej i opuszczonej uliczce. Sprawą musiał być czarodziej, który – gdy tylko usłyszał Alexandra – teleportował się.

— White? — zapytał nagle ktoś za nim.

— Witaj, Snape. — odparł odwracając się do kolegi. — Od razu zaznaczę, że to nie ja. — wskazał na zmasakrowane ciało.

— Tego się raczej domyśliłem. — oznajmił spokojnie.

— Wolałem rozwiać wątpliwości. — uśmiechnął się na moment. — Widziałeś może kogoś w pobliżu?

— Nie. Usłyszałem krzyk i...

— Trzeba to gdzieś zgłosić. — przerwał mu Alexander. — Nie możemy jej tak zostawić

— Nie, nie możemy. — Snape przyjrzał się dokładniej ofierze. — Po co mordercy palce swojej ofiary? Jako trofeum? —zniesmaczył się.

— Psychopata? — podsunął White.

— Prawdopodobnie.

— I czarodziej. — dodał Alexander po chwili.

— Skąd takie przypuszczenia? — spytał Severus.

— Dotarłem tutaj kilka sekund po ostatnim krzyku i nie było nikogo... Nawet żywej duszy, jak to powiadają mugole.

— Co nie oznacza, że to czarodziej.

Alexander wyciągnął dłoń i skierował ją na ciało kobiety. Przez chwilę nic nie mówił skupiając się na czymś, co dla Snape'a była abstrakcją. Popatrzył na Alexandra jak na szaleńca.

— Wyczuwam magię. — Alexander powiedział w końcu odwracając się.

Severus westchnął. Lepiej nie zagłębiać się.

— Dobra, powiadom kogo trzeba i wróćmy do swoich spraw. — zirytowany Severus rzucił jeszcze raz okiem na ofiarę.

Alexander podszedł do ciała. Przeszukał sprawnie kieszenie, gdy znalazł to czego szukał odezwał się:

— Angelina Hulk.

— Nie znam. — odprał Snape.

— Ja też. Powiadomię policję i możemy iść.

Severus pokiwał głową.

Kilkanaście minut później siedzieli w kawiarni na roku Morgan Street i Fenrich Steet popijając kawę.

— Te obskurne uliczki to nie jest dobre miejsce na spotkania. — Severus zgrabnie podsumował.

Alexander parsknął śmiechem.

— Masz całkowitą rację, Severusie. Przejdźmy więc do rzeczy. — odchrząknął. — Co chcesz wiedzieć?

— Co chcę wiedzieć? — zirytował się. — Nie bądź śmieszny, Alexandrze.

White westchnął.

— Harry obudził się spod wpływu zaklęcia...

— To wiem. — przerwał mu.

— W takim razie co mam ci powiedzieć?

Na Merlina! Chcę wiedzieć co z moim synem! Dlaczego tak długo działało zaklęcie? Przypomnę Ci jak mówiłeś, że to najdłużej tydzień, a tymczasem minął miesiąc! MIESIĄC, Alexandrze. — Snape podniósł głos. Kilka osób spojrzało na niego. — Opowiedz mi o tym, co się działo przez ten miesiąc. — powiedział już ciszej.

Alexander zastanawiał się przez chwilę, po czym zaczął odpowiadać wszystko od początku.

* * *

Harry nie spotkał Alexandra do wieczora, więc ten pewnie jest jeszcze w Londynie. Chłopaka ciekawiło, co takie mag miał do załatwienia akurat w Anglii. Mając trochę czasu dla siebie postanowił przestudiować notatki Hermiony. Jakby nie było miał miesiąc wyjęty z życia.

Westchnął otwierając pierwszą stronę w zeszycie.

21 lutego

Pierwszy dzień pod wpływem zaklęcia.

Ministerstwo postanawia stworzyć nowy oddział do walki z Śmierciożercami, ale jest to tylko przykrywka do odnalezienia nas. Tata mówił, że teraz priorytetem ministerstwa jest odnalezienie za wszelką cenę Ciebie, Harry. Sam-Wiesz-Kto nie odpuszcza. U Świętego Munga przybiera ofiar ostatnich nalotów Śmierciożerców. Nikt oficjalnie nie potwierdza, że to oni stoją za tymi atakami.

Hermiona nadal znajduje się pod czarem Sam-Wiesz-Kogo. Mamy tu dla niej takie spejalne pomieszczenie, gdzie jest bezpieczna i nie może uciec. Jest to trochę chore. Obserwujemy ją jakby była jakimś zwierzęciem na wystawie. Mam nadzieję, że to szybko się skończy i Alexander wraz ze swoimi kolegami coś wymyślą, ponieważ zachowanie Hermiony robi coraz bardziej przerażające.

Ron

22 lutego

Drugi dzień po wpływem zaklęcia

Dzisiejszego dnia nie działo się nic godnego Twojej uwagi. U Hermiony nadal bez zmian. Ja natomiast cały dzisiejszy dzień spędziłem z Rebbecą w bibliotece szukając jakiegoś antidotum. Nic nie znaleźliśmy. Tak, spędziłem cały dzień w bibliotece, nie dziw się.

Ron

23 lutego

Trzeci dzień pod wpływem zaklęcia

Udało mi się porozmawiać z Hermioną... o ile można to nazwać rozmową. Alexander chce się dostać do biblioteki Hogwartu. Jak mu się to uda to nie wiem. Ginny przysłała mi list, w którym właśnie opisuje co się dzieje w szkole. Snape rzadko kiedy się pojawia. Nie prowadzi żadnych lekcji, czasami pojawia się na posiłkach. Pojawił się jakiś nowy uczeń, ale nikt nie po której stronie stoi. Wywnioskowałem, że jest całkiem przystojny – Ginny nadużywała słowa „ciasteczko”, co wydaje mi się niesmaczne. Oprócz tego nic więcej się nie dzieje.

Ron

24 lutego

Czwarty dzień pod wpływem zaklęcia

Sam-Wiesz-Kto zorganizował Krwawy Piątek, tak ten dzień nazywają Śmierciożercy. We wsi Elsdon wymordowano mugoli. W akcji zginęło kilkoro aurorów. Spokojnie, nikt kogo znasz.

Ron

25 lutego

Piąty dzień pod wpływem zaklęcia

Alexander znalazł sposób na dostanie się do Hogwartu. Wyruszają dzisiaj wieczorem. Oby coś znaleźli. U Śmierciożerców nic się nie działo (a przynajmniej o niczym nie wiemy). Zakon chce z nami się spotkać. Muszę coś wykombinować, albo pójść sam. Merlinie, jak mi Was brakuje. Ostatnio każdy jest czymś zajęty i nie mogę sobie znaleźć miejsca. Tylko Ellie wpadnie od czasu do czasu (wyjechała z Maxem) i porozmawia ze mną. Przesiaduje przy Tobie i rozmawiam, chociaż wiem, że nie ma to sensu – pewnie nie słyszysz mnie. Hermiona rozwaliła dzisiaj pół swojego poju w napadzie szału. To jest chore!

Ron

26 lutego

Szósty dzień pod wpływem zaklęcia

Tak! Nareszcie jakaś dobra wiadomość! Alex znalazła rozwiązanie, przeciwurok. Teraz rozmawiają o tym, czy warto ryzykować – nigdy nie widzieli takiego zaklęcia i nie są pewni skutków ubocznych (jeśli takowe się pojawią).

Ron

27 lutego

Siódmy dzień pod wpływem zaklęcia

Nie uwierzysz! UDAŁO SIĘ! Hermiona jest znowu sobą! Nareszcie! Merlinie, ale się cieszę! Przeciwurok zadziałał.

Ron

28 lutego

Ósmy dzień pod wpływem zaklęcia

Niestety skutki uboczne się pojawiły. Hermiona ciągle jest słaba, wymiotuje i boli ją głowa. Do tego wszystkiego obwinia się o zaklęcie Sam-Wiesz-Kogo (kiedy już o tym dowiedziała, ponieważ nic nie pamiętała). Od wczoraj przesiaduje przy Tobie każdą wolną chwilę.

U Śmierciożerców na razie cisza.

Ron

1 marca

Dziewiąty dzień po wpływem zaklęcia

Zauważyłam, że Ron traktował te notatki jako taki pamiętnik, więc myślę i że ja tak postąpię. Alex odnalazła przeciwurok i wreszcie jestem sobą. Ron strasznie się martwi, co doprowadza mnie do frustracji. RON, NIC MI NIE JEST! Ile razy można powtarzać. Już wiem jak się czułeś, gdy to robiłam. Ron informował Cię o moim stanie i o Śmierciożercach oraz Sam-Wiesz-Kim. O swoim stanie nie będę już pisać (to, co musisz wiedzieć Ron już napisał), więc... Wraz z Ronem odkryliśmy, że Insygnia Śmierci istnieją naprawdę (przeczytaj Opowieść o Trzech Braciach) – Czarna Różdżka (której szuka Sam-Wiesz-Kto), Peleryna Niewidka oraz Kamień Wskrzeszenia. Alexander potwierdził, że te artefakty istnieją. Wraz z Ronem będziemy szukać czegoś więcej.

Hermiona

2 marca

Dziesiąty dzień pod wpływem zaklęcia

Zaczynam się martwić; Ron także. To już dziesiąty dzień, a miał być tylko tydzień. Co takiego przeżywasz tam? Niezmiernie mnie to ciekawi. Mam nadzieję, że niedługo się obudzisz.

Hermiona

Hermiona powoli wpada w panikę, stary. Także postaraj się jak najszybciej obudzić. Spędzamy przy Tobie każdą wolną chwilę. W międzyczasie szukamy wzmianek o Insygniach Śmierci. Sam-Wiesz-Kto i Śmierciożercy siedzą cicho. Mam wrażenie, że to cisza przed burzą (podobno mugole tak mówią – Hermiona mnie uświadomiła w tym),

Ron

3 marca

Jedenasty dzień pod wpływem zaklęcia

Ron miał rację... to była cisza przed burzą. Kolejny Krwawy Piątek, kolejna wieś. Co on chce udowodnić? Szerzy strach i nienawiść. Czarodzieje przestają sobie ufać.

Harry, wróć do nas.

Hermiona

4 marca

Dwunasty dzień pod wpływem zaklęcia

Zakon Feniksa nalega na spotkanie z nami. Rozmawiałem z Hermioną i postanowiliśmy się spotkać z nimi; inaczej nie odpuszczą. Jeszcze nie wiem co im powiemy, ale na pewno nie będzie to prawda, a przynajmniej nie cała. 

Ron

5 marca

Trzynasty dzień pod wpływem zaklęcia      

Zakon spotka się z nami jutro w Kwaterze Głównej. Zobaczymy, co mają dla nas.

Ron

Sam-Wiesz-Kto nie pojawia się, wysyła tylko swoich sługusów. Boi się? Raczej nie. Chce szerzyć niepokój i strach. Każdy zastanawia się, kiedy pojawi się, co powoduje panikę. Dobrze gra. Nie jest takim głupcem. Na nasze nieszczęście.

Hermiona

* * *

Salon w dworze Malfoyów pełnił od kilkunastu tygodni inną funkcję – pokój spotkań Śmierciożerców. Tak było i tego wieczora. Dwunastu najbardziej zaufanych Śmierciożerców (między innymi Snape, Malfoy, Greyback) siedziało przy stole czekając na swojego pana, który właśnie wszedł do salonu. 

— Witam, moich podwładnych. — powiedział siadając przy stole. — Moi najbardziej zaufani koledzy, mam dla Was zadanie. 

Śmieciożercy ożywili się. 

— Może nie pamiętacie, ale kiedyś zgłosiła się do nas pewna organizacja z prośbą o współpracę...

Severus wstrzymał oddech. Tylko nie to, pomyślał. 

— Chcę, abyście je znaleźli. 

— Je? — pisnął Greyback. 

— Czarny Nil, drodzy państwo. — zaśmiał się. 

Twarze Śmierciożerców wyrażały niepokój. To po nas, westchnął Snape.

____________________

Rozdział krótki, ale za tydzień (wreszcie ferie) będzie kolejna część!  :)

Pozdrawiam!