Rozdział 13

Oto pierwszy nowy rozdział w tym roku. Miał pojawić się wcześniej, ale miałam problem z internetem. Jest chyba trochę krótki, dlatego może niedługo dodam kolejny. Zapraszam!

~*~*~*~

Rozdział 13

"Admiration. - Podziw."

~*~*~*~

MUSIC

Remus Lupin udał się w podróż na Alaskę zaraz po rozmowie z dyrektorem. Miał pilnować bardzo ważnej rzeczy Zakonu, tym samym wymieniając się z Syriuszem.

* * *

Harry, gdy przybył do Pokoju Życzeń, zastał już profesora Snape'a.

— Witam, profesorze. — Snape kiwnął głową na powitanie.

— Dobrze, Potter, więc na dzisiaj Torento i Milicante.

— Tak, proszę pana.

— Nie wiem czy będę miał czas... — skrzywił się. — aby nauczyć się pewnego zaklęcia przed kolejnym spotkaniem... więc teraz chciałbym ci je pokazać.

— Jestem gotowy, profesorze.

— To nie jest czarnomagiczne zaklęcie! Chociaż może na takie wyglądać. — zaczął. — Formuła brzmi Viridis. Zaklęcie to powoduje... — zamilkł na moment i spojrzał badawczo na syna. — Potter, to nie jest czar ochronny czy coś w tym rodzaju. Jest to zaklęcie, które powoduje omdlenie osoby, na którą go rzucisz.

— Rozumiem. — powiedział Harry lekko się krzywiąc. Czy on naprawdę myśli, że jestem taki słaby? Wiem, że nie pokonam Voldemorta zaklęciem galaretowanych nóg.

— Nie wiem czy ta cała twoja Gwardia powinna się go uczyć.

— Nie wiem, profesorze. — westchnął. — Może na razie uczmy ich zaklęć obronnych, a później ...

— Dobra, Potter. — przerwał mu. — Zaczynamy. Musisz skupić całą swoją moc na różdżce. Musisz myśleć, że chcesz pozbawić tego człowieka życia na pół minuty. — tłumaczył.

— To na pewno nie jest Czarna Magia? — zapytał z obawą.

— Nie, Potter. Jak mi nie wierzysz, to spytaj dyrektora.

— Wierzę, panu. — powiedział cicho.

— Genialnie. — syknął Snape. — Przejdźmy do praktyki. Jako, że nie ma na kim poćwiczyć... to —    stanął trochę dalej od Harry'ego, centralnie na przeciwko chłopaka. — rzucisz na mnie Viridis.

Harry wytrzeszczył oczy na swojego nauczyciela.

— Na pana?! — zapytał z lękiem w głosie. Severus westchnął.

— Potter, tak na mnie! Widzisz tutaj kogoś jeszcze?

— Ale ja... nie...  — Harry zaprzeczał kręcąc głową.

— Przypomnij sobie jakaś lekcję eliksirów i to jak cię traktuję. Przypomnij sobie najgorszą lekcję. — powiedział spokojnie.  — To nie powinno być trudne.  — powiedział ciszej do siebie.

— Postaram się. — Harry wytężył swój mózg i skoncentrował się na najgorszej lekcji u Snape'a. Nie było to takie trudne jak myślał. Po chwili przeniósł całą swoją moc do różdżki i wypowiedział formułę czaru. Snape odleciał kilka stóp* dalej. Harry błyskawicznie do niego podbiegł. Nie wykazał on nic co by wskazywało na to że żyje.

— Pół minuty, tak? — Potter zaczął się denerwować. Ile już minęło? A jak się nie obudzi?

Jego rozmyślania przerwał głos Mistrza Eliksirów.

— Potter! — syknął. — Nieźle. — powiedział wstając.

— Nic panu nie jest? — zapytał z troską Harry.

— Nic, Potter. Przestań dramatyzować. — odpowiedział. Martwi się o mnie? Nie!

— Zaraz członkowie gwardii będą.

— Na dzisiaj ci wystarczy. To zaklęcie wymaga dużo mocy, więc pozwól mi zademonstrować Torento i Milicante twojej grupce.

— Jasne. — mruknął zmęczony chłopak. — Znaczy się... Tak, proszę pana. — poprawił się. Severus prychnął.

— Czy ktoś wie, że będę tu już dzisiaj? — zapytał po chwili milczenia profesor.

- Nie, profesorze.

— Super... — mruknął. Harry popatrzył na niego zdziwiony. Nauczyciel nigdy nie odzywał się w tak — Znaczy się... To wspaniale, Potter.

Harry zachichotał.

— Potter, chociaż raz się zamknij. — sarknął Snape.

— Przepraszam, profesorze.  — powiedział mimo, że nie by mu przykro.

Po chwili do pokoju wparował Ron cały w skowronkach. Zamurowało go na widok Harry'ego i Snape'a na kanapie.

— O, pan Weasley!  — uśmiechnął się złośliwie nauczyciel.

— Dzień dobry? — mruknął. Snape kiwnął głową i powiedział "kto wie?".  Harry próbował zakryć uśmiech. — Harry?

— Słucham, Ron. — odpowiedział spokojnie Wybraniec.

— Dlaczego...?

— Wytłumaczę wszystko, ale poczekajmy na resztę, bo nie mam siły tłumaczyć tego jeszcze raz.  — powiedział cicho.

— Dobrze się czujesz?

— Świetnie, Ron. Czemu pytasz?

— No nie wiem, może dlatego że wyglądasz jak śmierć? — powiedział już pewniej Weasley.

— Naprawę? W takim razie przepraszam za mój wygląd.

— Bredzisz! — Ron wpatrywał się uważnie w przyjaciela. — Piłeś coś?!  — zaryzykował.

Snape śledził ich rozmowę z minimalnym zainteresowanie.

— Ron, na Merlina! — zirytował się .

Do pokoju weszła Hermiona przerywając ich bezsensowną rozmowę.

— Witaj, Harry. — krzyknęła. — Dzień dobry, profesorze. — dodała.

— Cześć, Hermiono.

— Witam, panno Granger. — odparł Snape.

— Hermiono, mogę na słówko? — zapytał Ron odciągając dziewczynę na bok.

— Czuję się obgadywany. — Harry udawał oburzonego.

— Och, zamknij się. — zaśmiał się Ron.

— Ta sytuacja przypomniała mi o pewnym zaklęciu. — odezwał się Mistrz Eliksiów.

— Tak?  — Harry zaciekawiony wrócił na kanapę.

— Tak. O zaklęciu podsłuchu*.

— Jak ono działa?

— Przełamuje bariery anty podsłuchowe. Nie przebije się tylko przez Protetus*.

— Co to Protetus?

— Wytłumaczę ci to jak będę cię go uczyć, a wracając do zaklęcia podsłuchu. Formula brzmi: rumpere claustra* — szepnął. — I voilà, wiesz o czym rozmawiają.

— Genialne. A to Protetus pewnie jest dosyć znane?

— Nie. Nikt nie zna Protetus i Rumpere Claustra!

— Jak to? — zmarszczył brwi dziwiąc się.

— To ja wymyśliłem te zaklęcia, Potter — szepnął nauczyciel

— Naprawdę?!

Harry spojrzał na Snape z podziwem. Snape zirytował się. Po kilku minutach w pokoju byli już wszyscy członkowie Gwardii Dumbledore'a. Harry rozpoczął spotkanie:

— Dzisiaj profesor pokaże wam dwa zaklęcia, są one przydatne. — mówił szybko. — Wykonujcie polecenia profesora Snape'a. A ja sobie usiądę. — powiedział cicho, po czym podszedł do sofy i usiadł.

— Pan Potter wykonywał pewne zaklęcie, które wymaga dużo mocy i... no cóż... nie jest teraz z nami... — wyjaśnił Snape, Harry szybko zaprotestował.

— Ale ja jestem!

— Potter, jesteś tu tylko fizycznie. Zaraz odlecisz. — mówiąc to, Harry osunął się na kanapę.

— Nic mu nie jest? — zawołała młoda Weasley.

— Spokojnie, panno Weasley. Nic trwałego mu się nie stało. A teraz pierwsze zaklęcie – Milicante. Jest to zaklęcie, które obejmuje tarczą jedną milę...  — Snape kontynuował swój wykład.

Harry natomiast spał jak zabity.

_______________________

* 1 stopa = 30,48 centymetra

* Zaklęcie Podsłuchu - opis w opowiadaniu. 

* Protetus - bardzo silny odpowiednik Protego 

* Rumpere Claustra (z łac. łamać bariery)

EDIT: 2015/08/22
EDIT: 2017/09/17 (Poprawiona wersja opowiadania publikowana na WATTPADZIE)