Rozdział 12

Wszystkim czytelnikom życzę SZCZĘŚLIWEGO NOWEGO ROKU!!! <3 i zapraszam na nowy rozdział, ostatni w tym roku :P

~*~*~*~

Rozdział 12 

The magic of truth. - 

- Magia Prawdy.

~*~*~*~

MUSIC

Lucas Johnson jest wspaniałym magiem umysłu. Jedynym mistrzem magii umysłu w Szwecji. A mimo wszystko siedział właśnie w celach Voldemorta w Riddle Manor. Od dwóch dni nie widział tutaj choćby żywej duszy. Wkrótce to się jednak miało zmienić.

— Nie nauczę go tego! Nie ma mowy. — powtarzał sobie w myślach. — Po moim trupie. Może znajdzie kogoś innego, ale nie wiele nas zostało na tym świecie.

Lucas przypomniał sobie spotkanie magów umysłu sprzed dwóch lat...

Johnson znajdował się w pięknej świątyni poświęconej Atenie. Dzisiaj miało odbyć się spotkanie. Takie imprezy są organizowane raz na pięć lat i zapewne pozna kilku nowych członków.  Rozejrzał się dokoła rozpoznając swoich kolegów, ale w większości widział nowe twarze.

Z jego starych znajomych zauważył Leo Jordana – mężczyznę o blond włosach, wyglądem przypominał Lucjusza Malfoya, po za jednym szczegółem – miał krótkie włosy. Obok niego stała Azalia, jego żona. Była to wysoka kobieta o długich brązowych włosach i w eleganckiej szacie. Niedaleko było jeszcze kilka osób - Fenix Lockwood – przedstawiciel magii umysłu, Das de Denise – francuz, kolega Fenixa. Zauważył obok nich dwie nowe osoby. Jeden z nich miał czarne włosy do ramion i czarną szatę. Sprawiał wrażenie groźnego. Rozmawiał z wysokim brunetem. Tego również nie znał. Z tego co usłyszał rozmawiali po niemiecku. Po kilku minutach spotkanie się zaczęło. Fenix Lockwood przestawił nowych członków.

— Severus Snape, Mistrz Eliksirów oraz teraz niezwykle utalentowany Mag Umysłu. Przedstawiciel Wielkiej Brytanii.

— Denis Roywen, nowy Mag Umysłu. Przedstawiciel Niemiec.

Na całym świecie żyło około dwudziestu magów.  W jednym kraju mógł być tylko jeden według Prawa Magii Umysłu*, a jeśli Riddle nim zostanie to prawo złamie i będzie musiał ponieść konsekwencje. Wielka Brytania ma już swojego maga, Severusa Snape'a.

* * *

Hogwart

— Harry, jak miło cię widzieć! — pisnęła Hermiona rzucając się na niego już od progu.

— Ciebie też. — wyszeptał.

— Hermiono, dusisz go. — powiedział Ron.

— Przepraszam. — bąknęła odsuwając się.

— Witaj, stary. — chłopcy uśmiechnęli się do siebie.

— Wchodźcie.— powiedział Harry.

Przyjaciele weszli do komnat profesora rozglądając się uważnie.

— Na gacie Merlina! Harry... Tu na prawdę mieszka... Snape.— zaczął Ron

— Ron... — upomniała go Hermiona.

Ron zarumienił się.

— A czego się spodziewałeś, Weasley? Trumien?  — zakpił Severus pojawiając się znikąd.

— Nie, panie profesorze. — odpowiedział cicho Ron.

— Genialnie.—  skrzywił się patrząc jeszcze raz na Weasleya. — Wychodzę, Potter. Postaraj się nie zdemolować mi domu.

— Profesorze, pamięta pan o...? — zaczął Potter, ale mu przerwano.

— Potter, mam doskonałą pamięć.

— Dziękuję. — Mistrz kiwnął głową na znak, że usłyszał i wyszedł.

Przyjaciele popatrzyli zdezorientowani na Pottera czekając na wyjaśnienia.

— O czym miał pamiętać? — zapytał po chwili Ron.

— Co? — wyrwał się z rozmyśleń.— aachh... Tak... Ma mi załatwić pewną książkę z Działu Zakazanego. — powiedział zwyczajnie.

— Snape?!

— Tak, Ron. Wiesz on będzie nam pomagał przy GD.

— Co?! Jak to?! Przecież on nas niczego nie nauczy.

— Nauczy. Chodźcie do mojego pokoju. —  wskazał dłonią na drzwi w korytarzu. — Na przykład dzisiaj nauczył mnie dwóch zaklęć. — powiedział próbując przekonać przyjaciół. 

— Merlinie! — jęknął Ron, gdy wszedł do pokoju Harry'ego. —  Stary, ty tu mieszkasz?

— Mhm... Rozgośćcie się. Jeśli będzie chcieli coś do picia lub jedzenia to powiedzie. Zafiukam do kuchni.

— Możesz? — zapytała niepewnie Hermiona.

— Tak, mogę.

Na chwilę zapadła cisza. 

— Przyniosłam ci notatki. — Hermiona postanowiła odezwać się jako pierwsza.

— Jesteś wielka, Hermiono! Dziękuje. — ucieszył się Harry.

* * *

Mistrz Eliksirów przechadzał się po korytarzach z zamiarem odebrania nieludzkiej ilości punktów. Pamiętał, aby także zajrzeć do biblioteki. Na zakręcie spotkał parę całujących się nastolatków.

— Thomas! Wealsey! Po 20 punktów od Gryffindoru od was oboje.

Speszeni szybko zeszli mu z oczu. Snape skierował się prosto do biblioteki.

— Witam, profesorze Snape. — powiedziała bibliotekarka.

— Witam.

— Czego pan potrzebuje? - zapytała uprzejmie pani Pince.

— Książkę z Zakazanego Działu. -— mruknął od niechcenia.

— Poradzi sobie pan sam?

— Oczywiście. — syknął.

* * * 

Albus Dumbledore był zawsze sprytnym i mądrym człowiekiem. Zanim podjął jakąś decyzję, sto razy przemyślał wszystkie za i przeciw. Obecnie dyrektor Hogwartu zajmuje się wieloma rzeczami. Działa dla dobra ludzi. Tak było do czasu Wielkiej Przepowiedni. Dzisiaj żałował swojej decyzji sprzed lat. Naraził na śmierć sześć osób, a dwie z nich zginęły. To od tamtej chwili dyrektor omawiał swoje największe plany z kimś zaufanym. Tą osobą jest Severus Snape. Były śmierciożerca, obecnie szpieg Zakonu.

Dyrektorze,

Dłużej tego nie zniosę. Nie wiem czego tak naprawdę pilnuję. Nie wiem, co się dzieje w kraju. Tutejsze wilki nie są przyjaźnie nastawione. Nie mam pojęcia co u Harry'ego (tak nadal o nim myślę, chociaż wiem, że jest synem tego... tego... Snape'a). Chcę, abyś mi wytłumaczył swój plan. Mam dość ciągłych niedomówień.

S.B.

Albus ponownie westchnął. Nie mógł mu wytłumaczyć – to by zepsuło jego plany. Byłby to kres wszystkiego. W pewnej chwili wpadł na genialny – według niego – pomysł. Wyjął z szuflady biurka pergamin i napisał:

Remusie,

Mam do ciebie ważną sprawę. Spotkajmy się sam-wiesz-gdzie pojutrze o 17. Proszę o odpowiedź.

A.D.

Zadowolony odchylił się na fotelu. Po chwili usłyszał pukanie.

— Proszę. — powiedział wesoło.

— Witam, dyrektorze.

— Witaj, Severusie. Coś nie tak z Harry'm?

— Nie cały świat kręci się wokół tego chłopaka, ale cóż to też dotyczy jego. — westchnął.

— Usiądź, proszę. — Albus wskazał dłonią na fotel przed biurkiem.

— Muszę coś ci powiedzieć, Albusie. — niechętnie zajął swoje miejsce unikając zaciekawionego wzroku dyrektora. 

— Słucham Cię, Severusie.

Severus głęboko odetchnął ostatni raz myśląc na tym, co ma powiedzieć.

— Harry Potter jest moim synem. — wyrzucił szybko. Popatrzył na dyrektora. Ten nie był zdziwiony, lecz rozbawiony.

— Wiem, Severusie.

— Wiesz, co? Jak to?! — Snape gwałtownie podniósł się ze swojego fotela.

— Mam swoje sposoby. I swoich informatorów.

— Tak?

— Oczywiście, chłopcze. Wiem, że Harry to twój syn.

— Od kiedy? — Snape ledwo hamował swój gniew.

— Od zawsze.

— Jak to?

— Mam pewne wspomnienie. Lily mi powiedziała. Chciała, aby Harry się dowiedział, dlatego zostawiła wspomnienie.

— Achh... Harry się dowie. — zapewnił starca.

— Wiem, mój drogi. Musi.  A właśnie... Syriusz też wie. — powiedział lekkim tonem Albus, tak jakby mówił o pogodzie.

— Co? Ten zapchlony kundel? — krzyknął Snape.

— Tak. Przepraszam, że ci nie powiedziałem. On nikomu nie powie. Twoja pozycja u śmierciożerców się nie zmieni.

— Nie byłbym taki pewien tej jego szczerości. — oznajmił.

* * *

Dwa dni później.

— Hermiono, może chcesz ze mną iść do biblioteki po obiedzie? — zapytał Potter w drodze na obiad.

— Jasne, Harry. Zaskakujesz mnie. — uśmiechnęła się do niego.

— Muszę coś dać Pince. — powiedział szybko.

— No i wszystko wiadomo. — mruknęła Granger, Harry zachichotał.

Odkąd wczoraj wrócił do wieży, nie mógł się doczekać kiedy zbada Zakazany Dział.

— Aa, Hermiono?! — przypomniał sobie nagle o gwardii.

— Tak? — zapytała dziewczyna.

— Ustawiasz datę spotkania na jutro?

— Jasne. Daj. — wyciągnęła rękę go galeona. Harry wyjął z kieszeni i jej podał. Zaraz mu go zwróciła. Mruknął "dzięki".

— Jutro będzie z nami także Snape? — zapytała.

— Tak.

— Jestem ciekawa jak to wypadnie.

— Uwierz mi, ja też. — zabrali się do jedzenia, nie długo po tym Ron do nich dołączył. Po zjedzeniu obiadu pomaszerowali we trójkę do biblioteki. Po drodze Harry pokazał im pozwolenie.

— Harry, żartujesz? Snape ci tego nie dał! — zaczął Ron.

— To prawda, Ron. Snape wypisał mi pozwolenie.

— Ron, myślę, że to prawda. Widziałeś dopisek do Pince?

— Tak i co z tego?— Hermiona westchnęła.

Weszli do biblioteki w ciszy. 

— Dzień dobry.

— Dzień dobry, co wam potrzeba? — zapytała Pince.

— Przyszedłem tylko dać pani to. — podał kobiecie pergamin.

Pani Pince zaczęła czytać. 

— Potter, co ty sobie wyobrażasz? Tak kłamać! Zaraz pójdziesz do profesora i mu to wytłumaczysz. — krzyknęła zdenerwowana czytając jeszcze raz. 

— Jakiś problem? — zapytał lodowaty głos zza Złotej Trójcy.

— Dobrze, że pan jest. Niech pan to zobaczy. — podała mu pozwolenie i spojrzała na Harry'ego — Potter, nie spodziewałam się tego po Tobie.— ironiczny uśmieszek zagościł na wargach Snape'a.

— Pince, to jest prawdziwe. Zezwoliłem panu Potterowi na korzystanie z Działu Ksiąg Zakazanych. — bibliotekarka wytrzeszczyła oczy. Snape westchnął. — To wszystko? — zapytał po chwili.

— Oczywiście, profesorze.— odpowiedziała zmieszana.

— Świetnie. Potter — zwrócił się w stronę chłopca. — Choć ze mną.

Harry wyszedł za profesorem.

— O co chodzi, profesorze?

 — O której spotyka się ta twoja gwardia? — Snape zakpił. 

— Jutro o 18, profesorze.

— Dobrze. Bądź pół godziny wcześniej, rozumiesz?

— Tak. Będę.

— Mam nadzieję. Nie lubię, gdy ktoś lekceważy swoje obowiązki, Potter. —  powiedział i zostawił Pottera z mrocznymi myślami.

___________________

Prawa Magii Umysłu - zasady korzystania z Magii Umysłu oraz ogólne normy. Więcej o nich w końcowych rozdziałach części pierwszej tego opowiadania. 

PS. Zajrzyjcie do zakładki MYŚLODSIEWNIA. Tam znajdziecie wszystkie rozdziały oraz przekonacie się ile jeszcze rozdziałów do zakończenia części pierwszej :)

EDIT: 2017/09/17 (Poprawiona wersja opowiadania publikowana na WATTPADZIE)