Rozdział 16

~*~*~*~

Rozdział 16

"One Last Time"

~*~*~*~

MUSIC

Dwa dni później...

Pod domem nr 4 przez 24 godziny na dobę pilnowali go [Harry'ego] członkowie Zakonu Feniksa. Nikt nie zauważył nic dziwnego aż do zmiany Nimfadory Tonks i Severusa Snape'a.

— Wiesz, że nie widziałam go od kilku dni. Nic, zupełnie nic. — powiedziała różowowłosa.

— Pewnie się leni w łóżku i tyle. — rzekł znudzony Mistrz Eliksirów.

— A jak wytłumaczysz ten dywan we krwi?! — wybuchnęła.

— No nie wiem... — syknął — Może ktoś się skaleczył... Coś w tym stylu.

— A ja myślę, że coś mu zrobili. — szepnęła Tonks.

— Przesadzasz!  — przewrócił oczami.

— Ty naprawdę nie wiesz, jak Harry jest tu traktowany?

— Jeśli dyrektor tu go wysyła, to nie może być, aż tak źle.

— Ale jest. — westchnęła. — Oni go traktują jak coś najgorszego na świecie. Biją! Martwię się. Patrz, w jego oknie są zaciągnięte zasłony. — wskazała na okno do pokoju Pottera.

— No i? — Severus wydawał się coraz bardziej znudzony.

— On nigdy tak nie robił! Nigdy!

— Tonks! Na litość Merlina! Uspokój się!

— Snape! Tam coś się stało.

— Skąd możesz to wiedzieć?

— Kobiecy instynkt.

— Taaa... — mruknął bez przekonania. — Dumbledore zakazał nam mu się pokazywać!

— Walić to! Mam złe przeczucia.

— Na Merlina! Nic mu pewnie nie jest!

— Severusie, ja czuję, że coś się stało. — dociekała Nimfadora.

Merlinie, broń przed kobietami! - westchnął w myślach Snape.

— Dobra, pójdę i sprawdzę. — powiedział dla "świętego spokoju".

— Naprawdę? - zapytała widocznie zadowolona Tonks.

— Tak. — warknął nie lubiąc się powtarzać.

Severus przeszedł przez jezdnię. Rozejrzał się dokoła - nigdzie nie było żadnego mugola. Przy drzwiach zdjął z siebie zaklęcie niewidzialności i zadzwonił dzwonkiem.

Drzwi po chwili otworzyła Petunia.

— Słucham?

— Przyszedłem do Harry'ego Pottera.

— Nie ma go. — odpowiedziała szybko.

— Petunio, oboje doskonale wiemy, że kłamiesz. — wycedził.

— Snape! — szepnęła wpatrując się w czarodzieja.

— Zgadza się! - — uśmiechnął się złośliwie.

— Nie ma go!

— Wpuść mnie!

— Nie! Vernon! — zawołała męża

— Proszę mnie wpuścić, albo narobicie skandalu na ulicy. — wskazał na dwie sąsiadki w oknach.

Po chwili wpuścili go do środka.

— Gdzie jest Harry Potter? — powtórzył.

— Nie ma go!

— Nie kłam! - — odpowiedział nadal spokojnie wyjmując swoją różdżkę i przykładając do gardła panu Dursleyowi.

— Na...górze... ostatni... pokój. — wybełkotał.

— No! Tak trudno było?! — uśmiechnął się sarkastycznie.

Wszedł po schodach, a Petunia za nim. Doszedł do ostatnich drzwi.

— Dlaczego tutaj są kłódki? — zapytał zdziwiony.

— Dla... dla... bezpieczeństwa.

— Bezpieczeństwa... — powtórzył beznamiętnie.

— Powiem Vernonowi by otworzył...

— Nie trzeba. Alohomora!

Wszedł do pokoju, w którym panował półmrok, jednak doskonale dostrzegł Pottera, a raczej to co pozostało po nim. Podszedł wściekle do okna i odsunął zasłony. Światło padło na Harry'ego, który był cały we krwi.

— Co żeście mu zrobili? — krzyknął podchodząc do chłopaka. Ten ledwo otworzył oczy. Spojrzał pełnymi bólu oczami na profesora.

— Profesor? — wyszeptał.

— Nic nie mów, Potter. Masz złamane żebra. I straciłeś dużo krwi. Powiem tylko Tonks i zabiorę cię stąd.

— Dziękuję. — powiedział bardzo cicho.

Wysłał patronusa do Tonks, która chwilę później wpadła do domu.

— O! Merlinie! — krzyknęła, gdy tylko zobaczyła Harry'ego.

— Tonks! Zwiąż i zaknebluj Dursleyów i czekaj z nimi dopóki nie wrócę. — powiedział Snape. — Zabiorę go stąd.

***

Teleportowali się do Snape Manor. Położył chłopaka w pokoju gościnnym. Podał mu eliksiry lecznicze. Wyczyścił go z krwi zaklęciem. Na chwilę Potter otworzył oczy.

— Podałem ci eliksiry. Teraz wrócę na Privet Drive. Tutaj jesteś bezpieczny.

— Dziękuję. — powiedział bardzo słabo.

— Podziękujesz potem. A teraz prześpij się. Wychodzę.

***

Kilka minut zastanawiał się wraz z Tonks co zrobić z rodziną Pottera.

— Może tak Crucio? — zaproponował Snape.

— Poczekajmy na dyrektora.  — próbowała uspokoić kolegę.

Gdy Snape zajmował się Potterem, Tonks wezwała dyrektora. Ten miał się niedługo pojawić. I rzeczywiście, po chwili do domu wszedł Albus Dumbledore.

— Witam, moi drodzy. — powiedział. — O! — przystanął na widok związanych Vernona i Petunii oraz Dudleya.

— Poradziliście sobie, jak widzę. Gdzie teraz jest Harry?

— U mnie. On tutaj już nie wróci, rozumiesz Albusie?

—  Owszem, Severusie. To był ostatni raz. — powiedział.   — Zawiodłem się na was. — popatrzył na związanych.

— On pobił Dudziaczka.

— Nie on, Petunio. Tylko koledzy twojego syna pobili go. — odparł dyrektor, widząc niedowierzanie na twarzy pani Dursley, dodał — Sprawdziłem to.

— Mogli go zabić! — powiedział wściekle Snape. — Gdyby nie Tonks to byłoby już po chłopaku.

— A nie mówiłam, Severusie.

— Cieszę się, że cię posłuchałem. — powiedział do Nimfadory.

— Porozmawiam z nimi, ale teraz muszę z wami. — odparł beznamiętnie dyrektor, po czym wszedł do kuchni dając znak, aby jego towarzysze poszli za nim.

— Tonks, wróć do Nory i opowiedz o zdarzeniu. Ale nie mów im gdzie Harry się znajduje. Tylko my o tym wiemy i nikt inny. Jasne? Możesz im powiedzieć, że jest w bezpiecznym miejscu i nic mu nie grozi już.

— Dobrze, do zobaczenia. — powiedziała i wyszła.

— Severusie, zaopiekujesz się Harry'm?

— Tak. — syknął.

— Ale nie mów mu jeszcze prawdy.

— On tutaj już nie wróci.

— Nie wróci. Dziękuję, Severusie.

Snape szybko opuścił kuchnię i teleportował się. Gdy tylko wszedł do Snape Manor pojawił się skrzat Tajka.

— Sir czy ten chłopak powinien tu być? — zapytała skrzatka.

— Tak, będzie tutaj do końca wakacji. Jego rozkazy  masz wykonywać, jasne?

— Oczywiście, sir.  — skrzatka ukłoniła się.

— Przygotuj mi coś do jedzenia. — rzekł zmęczonym głosem.

— Dobrze, sir.

Severus skierował się do pokoju chłopaka, który nie spał już.

— Jak się czujesz, Potter?

— Dobrze. — mruknął cicho, miał chrypę. — To znaczy dobrze, profesorze.

Mistrz Eliksirów z dziwną miną podszedł do chłopaka i położył mu dłoń na czole.

— Potter masz gorączkę. Jak może być dobrze?! Zaraz ci przyniosę eliksir. — wybuchnął.

Wrócił chwilę potem i dał Harry'emu buteleczkę. Chłopak z trudem ją utrzymał.

— Gdzie jestem... profesorze?  — zapytał po chwili.

— W moim domu, Snape Manor.

— Ooo... — zdziwił się. — Jak się pan znalazł na Privet Drive.

— A co ja mogłem tam robić? — zirytował się. — Pilnowałem cię.

— Naprawdę...? — zdziwił się.

— Tak. Nie wrócisz już do nich. Zostaniesz tutaj do końca wakacji. Nie wrócisz już nigdy na Privet Drive. — rzekł poważnie. Harry się uśmiechnął.— Prześpij się.

— Spróbuję, profesorze.

* * *

Dwa tygodnie wcześniej...

Dwór Riddle'a.

— Poszczęściło ci się! — mruknął ktoś. — Dzisiaj stąd wyjdziesz.

Tym kimś okazał się Lucjusz Malfoy. Wyczołgał Lucasa z celi i zaprowadził do Voldemorta.

— Johanson! Oto twoja ostatnia szansa. Albo zaczniesz mnie uczyć, albo zginiesz.  — rzekł Tom.

Lucas miał już dość tortur i traktowania go gorzej od zwierzęcia, więc tylko westchnął i szepnął wykończony:

— Dobrze. Będę cię uczył.

— Doskonale! — odparł radośnie Riddle. — Panowie! — zwrócił się do kilku śmierciożerców.   — Dajcie mu ubranie i nakarmcie. — zamilkł na chwilę. — Jak widzicie moim drodzy, staram się o większą moc. Magię Umysłu — z zebranych tylko Snape wiedział o co chodzi. — Szkoda czasu na wytłumaczenia. Zapytajcie Severusa, on pewnie wie. Prawda? — zwrócił się Mistrza Eliksirów.

— Tak, Panie. — odparł ten.

— Doskonale. Definicja od Severusa wam wystarczy. A teraz moi drodzy koniec spotkania. — odchylił się zadowolony na krześle.

Nikt jednak nie miał odwagi zapytać o coś więcej Toma czy też Severusa, więc ten od razu po zakończeniu spotkania teleportował się do Hogwartu, aby powiedzieć Dumbledore'owi o Magii Umysłu.

— Nie dobrze... — mruknął. — Trzeba będzie odwieść Toma od tego pomysłu.  — rozmyślał na głos Albus.

* * *

Dwa dni po wydarzeniach na Privet Drive,

Nora, spotkanie Zakonu.

Członkowie Zakonu siedzieli przy wielkim stole i dyskutowali na tematy ściśle zakazane dla niektórych osób.

— Jak widzicie, Syriusz żyje i ma się dobrze... — mówił dyrektor — Miał tajną misję, którą teraz wykonuje Remus.

— Dyrektorze, czy teraz mógłbym się dowiedzieć, gdzie jest Harry. Tonks niewiele nam powiedziała. — rzekł Black.

— Harry jest w jednym z najbezpieczniejszych miejsc na świecie. Ma też doskonałą opiekę. — spojrzał przez chwilę na Snape'a. — Dochodzi do siebie.

— Czyli to prawda, że tak tak się znęcali nad nim? — zapytała słabo pani Weasley.

— Niestety, tak, ale wiem, że już z nim lepiej. Nie wróci do wujostwa, zostanie tam gdzie jest. Nie nie możemy wam powiedzieć gdzie jest. To tajne.

— Czyli ktoś jeszcze o tym wie, tak? Nie tylko pan, prawda?

— Tak, wiedzą o tym jeszcze dwie inne osoby, ale one na pewno wam tego nie powiedzą. Molly, Ron oczywiście może pisać listy do Harry'ego. On na pewno odpisze. Tylko będzie zmieniał sowy.

— Dobrze, myślę że to tyle na dzisiaj. Severusie, mogę cię prosić?

Rzucili na siebie zaklęcie antypodsłuchowe.

— Odesłałem kufer Harry'ego.

— Dobrze. To tyle?

— Jak on się czuje?

— Już mówiłem, że dochodzi do siebie.

— Mógłbyś go wreszcie traktować jak syna... chociaż przy mnie? — zirytował się Dumbledore.

— Ależ jak go tak traktuje. — zirytował się Snape.

_______________________________

Dziękuję za wszystkie komentarze! <3 Kolejny rozdział w piątek lub sobotę ;)
Pozdrawiam, Alexx ;3

EDIT: 2015/08/22
EDIT: 2017/10/07