Rozdział 25 + spoiler części II

Rozdział 25 

"Tato..?"

MUSIC

Snape usiadł przy biurku, natomiast Harry przysunął sobie krzesło tak, aby siedzieć na przeciwko.

— Chcesz mnie o coś zapytać? — zaczął nauczyciel po chwili.

Harry sam nie wiedział, o co mógłbym pytać, dlatego powiedział to, co pierwsze przyszło mu na myśl.

— Hmmm... Czy pana rodzice żyją?

— Tak... Moja matka tak. Co do ojca..., nie utrzymuję kontaktów z nim.

— Rozumiem... — mruknął. Nie wiedział o czym mieli by rozmawiać.

— Musimy ustalić kilka rzeczy. — zdecydował Snape. — Zacznijmy od tego, jak masz się do mnie zwracać...

— Tak?

— Wiem, że może wydawać Ci się to dziwne, a przynajmniej na początku, ale możesz się do mnie zwracać po imieniu. — O ile Harry pamiętał, to Ron nie mówił do swojego ojca po imieniu.  — Oczywiście, nie musisz. Ojcze, tato lub jak będzie Ci pasowało. 

— Postaram się... — powiedział niepewnie Potter. Nie wyobrażał sobie, że do Nietoperza ma mówić ojcze, tato... To takie dziwne.

— Na lekcjach tak jak zawsze - profesorze. — zamyślił się na moment. — Będę także udawał, że Cię nienawidzę.

— A właśnie, czy mógłby mi pan... znaczy czy mógłbyś mi powiedzieć... czy ta nienawiść była od początku tylko udawana? Czy...

— Harry, musiałem udawać, że cię nienawidzę. — powiedział beznamiętnie.

— Było to bardzo realne.  — Harry skrzywił się.

— Wiem. Starałem się. — uśmiechnął się złośliwie. — Twój pokój zostanie w moich kwaterach, tak jak i w Snape Manor.

— Cieszę się. Naprawdę polubiłem ten dom. — pokiwał energicznie głową.

— Cieszy mnie to.

— Czy mama mieszkała tam? — spytał.

— Tak, wyczytałeś to z pamiętnika?

— Natknąłem się na wzmiankę o tym.

— Mieszkała tam w pierwszych miesiącach ciąży. — westchnął.

— Pan też? Znaczy się... — Snape uniósł brwi w geście rozbawienia.

— Tak. Ja też tam mieszkałem.

— To fajnie.  — Harry zarumienił się i przeklinał w myślach swoją głupotę. — Nauczyciele dowiedzą się o naszym pokrewieństwie? — zapytał szybko by zmienić temat.

— Owszem. Będę wiedział o twoich ocenach, wybrykach, szlabanach... — wyliczał.

— Merlinie! — załamał się lekko. Jeszcze nikt nie miał nad nim takiej kontroli. — Może lepiej nie. Nie jestem grzecznym dzieckiem, chociaż się staram - to kłopoty same mnie odnajdują.

— Yhym... A ty przypadkowo w nie wpadasz?

— Oczywiście. — powiedział pewnie.

— Jasne. Chcesz o coś jeszcze zapytać. Widzę to.

— Co z Ronem i Hermioną...?

— Są w zakonie wiec się dowiedzą. — odpowiedział lekko znudzony. Pyta o takie oczywiste rzeczy.

— Nie, nie jesteśmy w zakonie... — rzekł powoli Potter.

— Merlinie! — szepnął Snape zdając sobie sprawę co właśnie zdradził. — Nie powinienem tego mówić.

Harry jakby się ożywił i postanowił, że dowie się tu i teraz co jest grane.

— Profesorze! Niech pan mi powie, proszę. — zaczął prosić. Severus bacznie go obserwował. Muszę się dowiedzieć, tylko jak... A niech to... raz się żyje. — Tato...? — spróbował.

Severus spojrzał na syna. Po raz pierwszy usłyszał "tato" z ust własnego dziecka. Na sercu zrobiło mu się cieplej. Uśmiechnął się do niego.

Harry wydawał się lekko speszony.

— No dobrze, ale nie mów nikomu. Niech to będzie niespodzianka dla nich. — uległ.

— Nie powiem. Przysięgam. — zawołał ochoczo.

— Dyrektor chce ich przyjąć do Zakonu.

— Ich... — zamilkł na chwilę. — A mnie nie? — zapytał ze smutkiem.

Snape popatrzył na niego rozbawiony.

— Czeka na moją decyzję w tej sprawie.

— Czyli, że pan... że musisz się zgodzić? — zapytał niepewnie.

— Tak, Harry. — powiedział spokojnie.

— To co zgodzisz się... tato? — spróbował ponownie.

— Nie jestem pewien...

— Proszę...

— I tak będziesz wiedział o wszystkim ode mnie...

— Ale tak ładnie proszę...

Snape westchnął i postanowił przerwać męki chłopaka i odpowiedzieć mu.

— Już się zgodziłem. — oznajmił.

— Dziękuję. — krzyknął wesoło Harry.

— Proszę bardzo.

— A co z nazwiskiem? — przypomniał sobie nagle.

— Zostaje Potter... Niestety! Dopóki Czarny Pan nie zginie...

— Już widzę te okładki w gazetach Harry Potter to tak na prawdę Harry Snape.

— Znowu byłoby głośno o tobie. — Snape skrzywił się.

— Ja tam wolę by było cicho. — przyznał Harry.

— Chcesz coś jeszcze wiedzieć?

Potter przez chwilę się zastanawiał.

— Czy mógłbyś ponownie pozwolić mi na wyjścia do Hogsmeade? Umbridge w tamtym roku moje zniszczyła.

—Owszem, powiem dyrektorowi.

— Dobrze, dziękuję. —  zerknął na zegarek i podniósł się gwałtowanie. — Merlinie, już po godzinie policyjnej... Filch znowu mnie pewnie złapie...

— Nie złapie, odprowadzę cię do Gryffindoru. Kiedy mam z tobą kolejna lekcję OPCM?

— Pojutrze.

— Dobrze... Jak ci idzie na eliksrach u Slughorna?

— W porządku... Chyba... Ciągle Cię wychwala... —  powiedział. — A pomógłbyś mi czasem z eliksirami jakbyś miał czas? — zapytał niepewnie.

— Jeśli będziesz chciał to tak. Wiesz, gdzie mnie znaleźć.

— Tak, dziękuję. I cieszę się...

— Hmmm? - zapytał nie wiedząc, co chłopak ma na myśli.

— Cieszę się, że pan jest moim ojcem. — wyjaśnił lekko speszony Harry. Snape przyglądał mu się uważnie.

— Nie byłem pewny jak na to zareagujesz... Spodziewałem się wybuchu.

— Może kiedyś tak, ale teraz... jest inaczej.

— Chyba mogę powiedzieć, że jestem dumny ze swojego syna.

— Naprawdę?

— Tak, Harry. Odprowadzę Cię, bo w końcu przeze mnie jutro zaśpisz.

— Dziękuje.

***

Następnego dnia Harry był w bardzo dobrym humorze. Ciągle się uśmiechał... do tego stopnia, że Hermiona podczas obiadu zwróciła na to uwagę:

— Harry, coś się stało? — zapytała z obawą.

— Nie, Hermiono. Czuję się znakomicie.

— Bo ciągle się uśmiechasz...  — dokończyła.

— A co mam płakać? Między tobą, a Draco coraz lepiej, Ron się powrócił, eliksiry idą mi całkiem nieźle, zaklęcia niewerbalne też...

— W sumie też prawda. Ja muszę poćwiczyć te niewerbalne. — westchnęła i jadła dalej.

***

Tydzień minął dość szybko i spokojnie. Na OPCM ćwiczyli nadal zaklęcia niewerbalne - wiele osób nadal nie potrafiło rzuć prawidłowo zaklęcia, a jeśli już to tylko raz. Snape próbował nie tracić cierpliwości, a Harry pomagał innym w zrozumieniu na czym powinni się skupić przy rzucaniu zaklęć tego typu.

— Potter! — warknął pewnego dnia Snape. — Możesz mi wyjaśnić dlaczego nic nie robisz?

— Umiem już to, profesorze. — odpowiedział spokojnie.

— I myślisz, że to cię zwalnia z obowiązku ćwiczenia, Potter?

— Nie, profesorze.

— 10 punktów od Gryffindoru. — rzekł nauczyciel.

— Ale to nie sprawiedliwe! — ciągnął Potter.

— 20 punktów od Gryffindoru. Chcesz to dalej ciągnąć, Potter? A i jeszcze szlaban dzisiaj w moim gabinecie.

Harry obraził się i poszedł ćwiczyć z Hermioną.

* * * 

Po lekcjach Harry zajrzał do biblioteki i dosiadł się do stolika Draco.

— Co tam, Potter? — zagaił.

— A weź, lepiej nic nie mów...

— Obrona przed Czarną Magią?

— Tak, muszę jakoś odrobić te trzydzieści punktów, bo jak nie to Gryfroni nie dadzą mi żyć.

— I przyszedłeś się po uczyć do biblioteki?

— No, a jak niby inaczej. Nie jestem Hermioną.

— Dobrze by pan zrobił, panie Potter, biorąc się za naukę. — warknął z tyłu Severus. Harry schował twarz w dłoniach.

— Pamiętaj Potter, o 18 w moim gabinecie. Nie spóźnij się. — warknął na odchodne.

— Co on taki zły? — zapytał nagle Malfoy.

— Mnie się pytasz?! —  wybuchnął. — Zawsze to mnie się obrywa... takie życie. 

* * *

Kilka godzin później...

Harry wyszedł z wieży Gryffindoru i skierował się do lochów.

Zapukał do gabinetu.

— Wejść! — usłyszał suchy głos nauczyciela. Chłopak wszedł. Oprócz profesora w pokoju znajdowała się jeszcze jedna osoba — Elieen Snape. Harry nie miał pojęcia kim jest ta kobieta.

— Dzień dobry. — przywitał się Harry. — To może ja przyjdę później... — zawahał się spoglądając na kobietę.

— Siadaj! — powiedział profesor. Harry usiadł tam gdzie mu kazano i spoglądał to na Snape'a to na nieznajomego człowieka, aż w końcu skierował wzrok na swoje dłonie. Zauważył, że w pokoju jest jeszcze jedna osoba - Moody.

— Cześć, Potter.  Jak się masz? — powiedział Szalonooki.

— Dzień dobry. Wszystko w porządku.

— Mam sprawę do ciebie. — rzekł Moody.

— Do mnie? — zapytał zdziwiony.

— Tak, Potter. Przetłumaczyłeś list? — spytał.

— Jasne!

— Masz go przy sobie?

— Jak najbardziej, bo właśnie dzisiaj przejrzałem jeszcze raz i sprawdziłem czy dobrze przetłumaczyłem. Nie mogłem znaleźć kilku odpowiedników w naszym języku i tam są kreski. — podał list z tłumaczeniem. — Wnioskuję, że to przepis na eliksir...

— No, Potter kupa dobrej roboty. Czarne Żniwa — przeczytał tytuł.

— Tak, to wydaje mi się najbardziej dosłowne, bo może być jeszcze czarna słoma, czarne pola...

— Długo nad tym siedziałeś?

— Dwie godziny na pierwowzorze i kolejne cztery w robieniu wszystkiego by to miało jakiś sens.

— Postarałeś się...  — Moody był zaskoczony.

— Dziękuję.

— Mam dla ciebie jeszcze coś do przetłumaczenia. — podał Potterowi plik pergaminów. Położył je na biurku i po cichu zaczął czytać je w wężomowie... Coraz szybciej przerzucał karki, czytając też coraz szybciej. W końcu odłożył na bok kartki i zamknął oczy. Był w głębokim szoku.

— Potter... — warknął Moody. — Co jest na tych pergaminach?

Harry otworzył oczy.

— Czarna Magia. — szepnął. — Jak powstała i do czego ma służyć?

— A do czego? — spytał głupio Szalonooki.

— Do cierpienie, bólu. Śmierci. — wzdrygnął się.

— Nie będzie tego tłumaczył. — warknął Snape zabierają pergaminy.

— Tam także jest historia pewnej kobiety... Na niej testowali nowe zaklęcia z działu Czarnej Magii, nazywa się Monique Deniro i nadal żyje.

— Jak to możliwe? — zapytał nieznajomy.

— Musiałbym przeczytać tą historię dokładniej.

— Snape, podaj mu te kartki.

— Czwarta strona. — szepnął Potter.

— Tylko ta, żadnej innej nie będziesz tłumaczyć...

Harry przeczytał cicho w wężomowie podaną kartkę.

— Potter, ta wężomowa jest przerażająca. — rzekł cicho Moody. Harry rzucił mu tylko poirytowane spojrzenie.

— Głownie opisane są tutaj zaklęcia jakie na nią rzucali...

— Jak przeżyła?

— Nie przeżyła. Umarła, lecz potem jakiś mag ją przywrócił do życia i tak się stała pierwszym wampirem- czarodziejem. Później opisane jest to jak się przystosowywała do nowego życia umarłej. Coś w tym stylu.

Harry nagle kichnął, potem jeszcze raz i kolejny.

— Potter, może warto tak pójść do pani Pomfrey? — sarknął Moody.

— Nie, to coś innego. — znowu kichnął, Szalonooki podszedł bliżej. Harry natychmiast poderwał się i w mgnieniu oka znalazł się przy ścianie jak najdalej Moody'iego.

- Jest pan cały w pyłkach. Jestem na niego uczulony. — wyjaśnił, wycierając oczy, który zaczęły łzawić.

— Nie płacz, Potter.

— To kolejna moja reakcja. Niech pan się pozbędzie tego zapachu.

Snape spojrzał z oczekiwaniem na starszego czarodzieja.

— Jak ty mnie czasem wkurzasz, Potter. — machnął zaklęcie odświeżające.

— Dziękuję. — szepnął nadal stojąc pod ścianą.

— Dobra, nie ważne... Ile czasu potrzebowałbyś na przetłumaczenie całości? — wskazał na pergaminy na biurku Snape'a. — Trzy dni?

— Trzy dni? — zaśmiał się. — Przez trzy dni to ja nawet nie miałbym podstawowej wersji.

— Tydzień?  — drążył.

— Nie wiem. Mam też naukę... A to jest bardzo czarna magia.

— Do czego jest wam to potrzebne? — zapytał Snape.

— Musimy wiedzieć co to jest.

— Porozmawiam z Dumbledore'em i dopiero wtedy zdecydujemy czy Potter będzie to tłumaczyć. — oznajmił Nietoperz.

— Jak chcesz, Snape. Jeszcze raz dzięki za list.

Harry nie słuchał go już od kilku chwil. Nagle zrobiło mu się słabo, a blizna zaczęła go palić. Voldemort był zły, bardzo zły.

— Potter, słyszysz mnie? — warknął Moody.

— Co? Słucham... — powiedział cicho.

— Jesteś blady... Nic ci nie jest?

— Voldemort jest wściekły...

— I?

— I myślisz, że jak się wyżywa? — warknął chłopak.

— Na Śmieriożercach?  — tutaj spojrzał wymownie na Snape'a, który spiorunował go wzrokiem.

— Na mnie. — przyłożył dłoń do blizny i syknął z bólu.

— Snape, zrób coś! — krzyknął auror.

— Nic nie da się zrobić. — odparł.

Harry zdjął swoją dłoń z blizny. Była zakrwawiona. Potter skrzywił się.

— Potter, ty krwawisz! — krzyknął Szalonooki.

— Spokojnie. — szepnął chłopak odchylając się na krześle w tył. — To zaraz minie.

— Snape, pomóż mu.  — ponownie wykrzyczał.

— Ja nie mogę nic zrobić. — warknął cicho Snape.

— Szalonooki, uspokój się. Nic mi nie jest...

— Przecież widzę...

— Na prawdę... Bywało gorzej. — mruknął wracając do normalności. — Widzisz, już dobrze...

— Oprócz tego, że powstrzymujesz ból oklumencją... — dodał Snape.

***

Kilka godzin wcześniej Voldemort cieszył się z opanowania Magii Umysłu. Teraz był wściekły, ponieważ nie mógł dostać się do umysłu Pottera. Gdy tak siedział i myślał wpadł na pewien pomysł... Jeśli nie mogę wejść do jego umysłu, to może przez tą bliznę da się coś zrobić.

***

— Coś jest nie tak... — mruknął Potter.

— Co się dzieje?  — zapytał Snape coraz bardziej zmartwiony sytuacją.

— To co robi Tom...

Nagle po jego ciele przeszedł straszny ból. Osunął się na podłogę. Jego ciałem poruszały drgawki. Był niezdrowo biały, rzucał się we wszystkie strony. Snape w ciągu sekundy znalazł się przy synu. Podtrzymywał jego głowę.

— Moody, zafiukaj po dyrektora. — wrzasnął.

Szalonooki okręcił się szybko wokół własne osi i zafiukał do dyrektora.

Elieen doskoczyła do swojego syna, pomagając w podtrzymywaniu swojego wnuka.

Severus szybko przywołał zaklęciem eliksir zmniejszający ból. Wlał siłą do gardła Harry'ego płyn. Ten nadal wyginał się w łuk i krzyczał.

— Severusie!  — krzyknął Dumbledore wchodząc do gabinetu.

— Nie wiem co mu jest. — odkrzyknął Snape.

— Odsuń się, Severusie.

— Dumbledore! - warknął Nietoperz.

— Moody, idź po panią Pomfrey. — rozkazał Albus.

— Severusie odsuń się!

— Nie!

— Proszę, Voldemort opętał Harry'ego. Jeśli Harry się podda to wtedy Tom cię zobaczy. Odsuń się.

Severus przez chwilę jeszcze się zastanawiał, po czym podniósł się i odszedł zaciskając dłonie w pięści.

— Harry... Walcz! Dasz radę! — mamrotał dyrektor w przerwach między rzucaniem zaklęć.

— Potter! — wrzasnęła Pomfrey wchodząc do pokoju. Była przerażona.

Harry zaczął wydawać z siebie słowa w wężomowie.

— Ile jeszcze? — spytała słabo Elieen.

— Nie mam pojęcia. — szepnął dyrektor. — Harry! Proszę cię!

Po chwili Potter krzyknął jeszcze raz po czym zamilkł. Z ust wypływała mu krew tak samo jak z blizny.

— Potter... Słyszysz mnie? — zapytała po chwili Pomona.

Nie odpowiedział. Oczywiście, że ją słyszał, ale nie miał siły na nic. Pomfrey rzuciła kilka zaklęć i krew zniknęła, po czym wyczarowała magiczne nosze i przeniosła chłopaka do Skrzydła Szpitalnego. Severus chciał za nią pójść, jednak Albus go zatrzymał.

— Harry jest słaby teraz i lepiej, żebyś się mu nie pokazywał. Nie chcemy, by Voldemort się dowiedział, że zajmujesz się Harry'm Potterem. — rzucił. — Nie sprzeciwiaj się, proszę. — powiedział twardo akcentując ostatnie słowo.

Moody już dawno się teleportował z powrotem do pracy w ministerstwie.

Severus wściekły usiadł przy biurku, jego matka na przeciwko.

— Severus, zobaczysz nic mu nie będzie... — zacząła mówić. — Mówiłeś, że to potężny czarodziej. Da radę. — pocieszał go.

— Nawet nie mogę do niego iść. Przeklęty Dumbledore.  — Snape odwrócił wzrok.

____________________________

Jako, że do końca pierwszej części Trylogii Superheroes zostało 5 rozdziałów (rozdział 30 będzie w dwóch częściach) zamieszczam pierwszy spoiler(zwiastun) części drugie. Piszcie śmiało co o nim myślicie i czy ciekawią was przygody Złotej Trójcy w Harry Potter i Magia Żywiołów.

____________________________

SPOILER DRUGIEJ CZĘŚCI OPOWIADANIA (HP i Magia Żywiołów.)

Po ostatnich wydarzeniach w Hogwarcie Harry rozpoczyna przygodę swojego życia. Ma niewiele czasu, aby odnaleźć i zniszczyć horkruksy. Wraz z przyjaciółmi przygotowuje się do panowania nad najpotężniejszą magią na świecie - Magią Żywiołów. Czuje, że śmierć Dumbledore jest zwykłą sztuczką. Czy mu się uda zapanować na sobą i zdobyć Magię Żywiołów oraz czy pokona raz na zawsze Voldemorta? Czy tajemniczy list od ojca pomoże mu w zagłębieniu znajomości? Czy tylko Wielka Brytania jest zagrożona i już nikt nie będzie bezpieczny? Czy Severus Snape nie podda się w najważniejszym dla świata momencie? Na te pytanie znajdziecie odpowiedź czytając drugią część Trylogii Superheroes - Harry Potter i Magią Żywiołów. Akcja, humor, dreszczyk emocji, śmierć... Życie! To i jeszcze więcej już od maja 2015.

EDIT: 2015/08/23
EDIT: 2017/12/15