Rozdział 29

EDIT: Szablon już działa! Serdecznie dziękuję za wykonanie go Diaphanerose.
Jesteś wspaniała!!
___________________________________

 



 Rozdział 29

" Farewell to life. [2]"

MUSIC

Albus Dumbledore szybkim krokiem szedł jedną z ulic w Dolinie Godryka, gdzie niegdyś mieszkał. Postanowił uporządkować kilka spraw przed swoją śmiercią. Nim się zorientował doszedł do swojego dawnego domu. Popatrzył na niego smutno po czym wszedł do środka. W domu nic się nie zmieniło. Wszystko było pokryte grubą warstwą kurzu. Przeszedł przez korytarz i zobaczył magiczną fotografię swojej rodziny. Na zdjęciu znajdował się on sam, jego siostra – Ariana, jego brat – Aberfort oraz matka i ojciec. Wszyscy wyglądali na szczęśliwych. Łza zakręciła się mu kącikach oczu. Zamrugał szybko i podążył dalej. Zawędrował do swojego pokoju. Zabrał kilka książek z niego i udał się do salonu, gdzie niegdyś toczyła się walka pomiędzy nim a Grindelwaldem. W tej bitwie zginęła jego jedyna siostra. Do dziś nie wiedzieli, który z nich ją zabił. Dumbledore zawsze uważał, że to Grindelwald. Ale czy to była prawda? Popatrzył jeszcze raz wkoło i wyszedł jak najszybciej z mieszkania.

Miał w planach odwiedziny u swojej dawnej miłości, a dokładniej Bathildzie Bagshot. Nigdy nie stanowili pary. Jej rodzice doprowadzili do małżeństwa z czarodziejem, którego ona nie kochała. Nienawidziła go. Antonio Bagshot był starzy od niej o 10 lat, co w świecie czarodziei nie budziło zastrzeżeń jednak Bathilda nie była szczęśliwa, kochała tylko i wyłącznie Albusa. Wkrótce po ślubie rodzice panny młodej postanowili wyjechać wraz z córką i jej mężem.

Bathilda wraz z Antonio mieli dwójkę dzieci. Niestety one również były spowodowane naciskiem ze strony rodziców Bathildy. Gdy państwo Gergen (rodzice) umarli, Bathilda rozstała się z mężem i wróciła do Doliny Godryka wraz z dziećmi mając jednocześnie nadzieję, że miłość jej życia nadal tam jest i na nią czeka. Jak bardzo się rozczarowała, gdy dowiedziała się, że Albus wyjechał z Doliny wraz z Grindelwaldem. Podobno planowali coś razem. Wiele osób plotkowało, że Ci czarodzieje są parą. Nikt jednak nie wiedział czy to prawda. Po kilku latach dzieci Bathildy znalazły się w Hogwarcie, gdzie poznały Dumbledore'a. Albus dopiero wtedy się dowiedział o Bathildzie. Rok później Ariana zginęła. Albus cierpiał z powodu śmierci siostry i utraty przyjaciela. Jednak niedługo po tym wyprowadził się z doliny na dobre.

Stał się szanowanym i podziwiany czarodziejem, który pokonał Grindelwalda. Kilka lat później został dyrektorem Hogwartu i już nie przyjeżdżał w rodzinne strony. Od tego czasu nie widział się z Bathildą Bagshot.

Jej dom nie wyróżniał się wśród innych, ale czuło się w nim ciepło rodzinne. Zastukał do drzwi i po chwili ukazała mu się znajoma twarz.

– Albus? – zapytała zdziwiona.

– Witaj, Bathido. Mogę wejść?

– Proszę bardzo. – wpuściła go do środka. Przeszedł przez krótki korytarz do małego salonu.

– Zdziwiłaś się, prawda? – uśmiechnął się.

– Oczywiście, że tak! – odparła z entuzjazmem. – Jesteś ostatnią osobą, której bym się spodziewała. Co Cię sprowadza?

– Chciałbym się pożegnać...

– Pożegnać...? Wyjeżdżasz gdzieś? – zapytała zdezorientowana.

– Nie... To coś innego... Niedługo będę musiał umrzeć...

– Albusie, o czym ty mówisz? – patrzyła przerażona na niego.

– Tak, moja droga Bathildo. Tylko to uratuje ten świat.

– Niemożliwe, nie możesz...

– Usiądźmy może, wszystko Ci wytłumaczę.



* * *



Poranek w Hogwarcie uczniowie powitali dość optymistycznie. Świeciło słońce i było ciepło. Taka pogada każdemu poprawiłaby humor. Hermiona wraz z Draco spacerowała po błoniach. Nic nie mówili... trzymali się tylko za ręce. Wiedzieli, że szykuje się bitwa, że nie będą mogli być razem... To zakazane! A do tego i niebezpieczne.

Gwardia Dumbledore szkoliła się od kilku tygodni pod okiem Harry'ego Pottera i Severusa Snape'a. Umieli już się bronić i atakować jednocześnie. Potter był z nich dumny. Osiągnęli tak dużo. Większość zawdzięczało to jemu, ale on tak nie uważał.

Swoje nowe zdolności wykorzystywał coraz bardziej. Przyjaciele byli mocno zdziwieni jak i wystraszeni, tak jak Ron wczoraj wieczorem, gdy wrócił do dormitorum, a Harry powiedział mu co ten robił.

– Stary, to niemożliwe!

– A jednak! – zaśmiał się.

– Skąd wiesz, że byłem u Parvati?

– Na ustach masz błyszczyk, a w twoim umyśle przeplata się chwila, gdy się z nią całowałeś. – uśmiechnął się szatańsko.

– Miałeś nie czytać mi w umyśle. – oburzył się rudzielec.

– Wybacz, ale za głośno jesteś.

Chłopiec, Który Przeżył czytał w myślach bez żadnego wysiłku. Jednak postanowił to blokować. Czasami mu się to nie udawało.



* * *



Siedzieli w małej kuchni rozmawiając tak jak za dawnych lat. Bathilda patrzyła na niego z czułością.

– Jesteś pewny, że to zadziała? – zapytała po raz kolejny.

– Tak. Harry da radę.

– Powiesz mu to co mnie?

– Nie! Powiem tylko tyle, że muszę umrzeć.

– Chłopak nie będzie wiedział, że ma Cię uratować? – zdziwiła się.

– Nie, nie może. Musi się najpierw skupić na zniszczeniu horkruksów.

– A jak nie da sobie rady?

– Wtedy będę martwy.

– Albusie...! To co robisz... to...

– Bathildo, muszę to zrobić. Ja nie uciekam śmierci, ja wygrywam śmiercią.

– Albusie, proszę nie rób tego.

– Muszę... Muszę już iść. Może spotkamy się... kiedyś. – ucałował ją w policzek.

– Kocham Cię! Ja zawsze Cię kochałam! – wyparowała.

– Ja ciebie też, Bathildo. Żegnaj.



* * *



Harry Potter siedział w fotelu przy biurku w gabinecie Albusa Dumbledore'a. Ponoć dyrektor miał jakąś ważną sprawę do niego. Po chwili w kominku pojawił się Albus.

– Witaj, Harry. – powiedział od razu.

– Dzień dobry, dyrektorze. Chciał mnie pan widzieć.

– Tak, mój drogi chłopcze. Mam Ci do powiedzenia kilka ważnych spraw.

– Słucham więc.

– Za tydzień wyruszymy po horkruksa.

– Wyruszymy..., czyli ja też? – zapytał z nadzieją wyczuwaną w jego głosie.

– Tak, ty też! To jest częścią mojego planu. Gdy wrócimy w szkole pojawią się śmierciożercy.

– Śmierciożery?! Ale skąd... – Harry był skołowany.

 – Mam swoje sposoby, ale nie o tym teraz. Słuchaj uważnie!

– Dobrze.

– Zaatakują nas na wieży Astronomicznej. Severus będzie musiał mnie potem zabić.

– Zabić?! Co? Jak?! Severus...

– Musi to zrobić z mojego polecenia, Harry. Nie ma go z nami, ponieważ ma spotkanie śmierciożerców.

– Ale pan nie może umrzeć! – jękną Potter.

– Muszę, może kiedyś zrozumiesz. Jesteś wielki! Na pewno sobie poradzisz! Wierzę w Ciebie i twoją moc.

– Nie! Nie może pan umrzeć akurat teraz..., gdy wojna jest tak blisko. Nie...

– Harry, uspokój się. To jest mój plan, dzięki mojej śmierci ty wygrasz!

– Ja nie dam rady! Ja nie potrafię. Nie chcę!

– Harry! Potrafisz jak tylko zechcesz. Ojciec Ci pomoże, jeśli … – zamyślił się. – … będzie w stanie.

– Nie... – wpadł w histerię. – Proszę.

– Harry, zrozum! To ważne dla nas... Myślisz, że mi jest łatwo?! Nie. Nie utrudniaj, proszę.



* * *



Syriusz po dowiedzeniu się prawdy o przepowiedni zwątpił w plany Dumbledore'a. Obecnie znajdował się w swoim domu odcięty od świata czarodziei. Dom nadal służył za Kwaterę Główną Zakonu Feniksa, jednak od pewnego czasu nie było spotkań... Aż do dzisiaj. Albus zwołał zebranie nagle – ponoć ma coś bardzo ważnego do przekazania. W domu znajdowało się już kilka osób – Remus wraz z Nimfadorą, wszyscy Weasleyowie oprócz Rona i Ginny, którzy mieli wkrótce przyjechać wraz z dyrektorem i resztą Złotej Trójcy.

Gdy wszyscy członkowie usiedli na swoich miejscach dyrektor rozpoczął spotkanie:

– Dzisiaj mamy kilka ważnych spraw do ustalenia. Zacznijmy od sprawozdań. Nimfadoro, jak przedstawia się sytuacja w ministerstwie?

– Tak jak zawsze, czyli większość się boi, ale wykonują swoje zadania. Nic nadzwyczajnego się nie dzieje.

– Dobrze. Remusie, czy wilkołaki zdecydowały po której stronie staną?

– Nie i nie zanosi się na szybką decyzję.

– Rozumiem. Severusa jeszcze nie ma, ponieważ jest na spotkaniu u Voldemorta. Chcę wam powiedzieć, abyście nigdy w niego nie zwątpili. Nigdy! – popatrzył na Harry'ego. Wczoraj dyrektor powiedział mu, że jego ojciec musi zabić dyrektora... i że nikt nie może dowiedzieć się o tym, że on wiedział wcześniej. Nikt nie może wiedzieć o tym planie.

– Jasne. – prychnął Syriusz.

– Tak... Syriuszu i Remusie mam dla was zadanie. Pojedziecie do Hiszpanii do niejakiej Rebecci Wilson dowiedziecie się od niej wszystkiego o Alexandrze White'cie. Rebeccę znajdziecie w Barcelonie. Nie odszukacie jej tak łatwo, gdy już będzie w jej ojczyźnie, da wam znaki.

– Nie rozumiem. – odezwał się Syriusz.

– Nie dziwię się. – odezwał się znajomy głos. Wszyscy odwrócili głowy na Severusa, który opierał się o futrynę drzwi. – Masz odnaleźć kobietę, która Cię do siebie doprowadzi. – westchnął.

– Severusie, jak dobrze, że już jesteś! – ucieszył się Albus.

– Jasne. – prychnęli naraz Snape i Black.

– Dobrze, a więc co nowego u twoich koleżków? – zagaił Syriusz.

– Wspaniale, Black. Była herbatka i ciasteczka. – wycedził Snape.

– Moi drodzy, wystarczy! – odezwał się rozbawiony Dumbledore. – Severusie?

– Planuje zaatakować Hogwart w ciągu kilku najbliższych dni... – popatrzyli na siebie ze zrozumieniem.

– Czyli kiedy? – dopytywał się Remus.

– Za tydzień. – mruknął Snape.

– Remusie i Syriuszu macie pięć dni na znalezienie Rebecci.

– Oczywiście, damy radę, prawda Remusie? – Lupin kiwnął tylko głową nadal zszokowany wiadomością o ataku.

– Myślę, że to tyle. Będziemy się teraz spotykać codziennie. Syriuszu, czy to nie problem?

– Oczywiście, że nie. I tak mnie nie będzie. – powiedział Black.

– Harry, wszystko w porządku? – zapytał nagle Snape.

– Tak, tak. – odparł chłopak.

– Jesteś strasznie blady...

– Powiedziałem mu wczoraj o naszym planie. – rzekł dyrektor, gdy nikt nie mógł już ich usłyszeć.

– Wiesz, że ja... – zaczął Severus.

– Wiem, że musisz... Ale nadal nie wiem dlaczego. – szepnął.

– Kiedyś się dowiesz. – dodał Albus.

– Mam taką nadzieję. – rzekł niespecjalnie w to wierząc.



* * *

Nastał chłody wieczór. Remus i Syriusz znajdowali się już w Hiszpanii w Barcelonie. Miasto było piękne, aż trudno było uwierzyć, że jest prawdziwe. Gdy pojawili się już w ojczyźnie Rebecci dostali od niej pierwszy znak mówiący, aby podążyli za swoimi pragnieniami. Akurat w tej chwili bardzo chciało im się pić, więc wywnioskowali po długiej naradzie, że chodzi o ocean. Po godzinie stali już na plaży pełnej ludzi, ale też dostali kolejną wskazówkę, aby iść na wschód w ląd. W taki sposób znaleźli się w hotelu. Po kilku chwilach na schodach pojawiła się piękna blondynka.

– Panowie do mnie, prawda?

– Pani Rebecca Wilson? – zapytał Syriusz.

– Tak, a panowie to...?

– Syriusz Black.

– Remus Lupin.

– Miło mi panów poznać. Zapraszam na górę. – powiedziała wskazując na schody.

 Poruszała się z gracją mugolskiej modelki. Zahipnotyzowani podążyli za nią. Po chwili znaleźli się w pokoju 113.

– Rozgośćcie się. – rzekła siadając na sofie

Apartament był ogromny. Wokół panował przepych, bogactwo. To na pewno był najdroższy z apartamentów w tym hotelu. Na stoliku obok sofy stał w wazonie bukiet róż. Na ścianie wysiało kilka pejzażów, po prawej stronie znajdowały się drzwi prowadzące na balkon.

– Albus, powiedział mi, że mnie odwiedzicie. Mam nadzieję, że nie było trudno mnie znaleźć.

– Dlaczego pani się ukrywa? – zadał pytanie Syriusz.

– Nie ukrywam się. Ja tak żyję, nie znajdziesz mnie dopóki Ci na to nie pozwolę. – mówiła nadzwyczaj słodko i uroczo.

– Rozumiem. – odparł Remus marszcząc brwi.

– Dawno się nie widziałam z Albusem... – zaczęła wspominać. – Ahhh... Chcecie się dowiedzieć coś o moim bracie, tak?

– Bracie?! – zapytał zdezorientowany Black.

– Tak... Alexander White to mój brat. Jesteśmy Radą Magii Żywiołów. Ja, Alexander i Max Sherron. Jesteśmy rodzeństwem i jesteśmy nieśmiertelni. Tak gwoli ścisłości. Alexander jest głównym szefem Rady. To on zarządza w pełni nią i podejmuje decyzje, jednak nie spotkacie się z nim osobiście. On przeprowadza test, decyduje o prawach i tak dalej... – zamyśliła się. – Narodziliśmy się jako zwykli czarodzieje, potem matka próbowała na nas wiele rzeczy. Tak staliśmy się Magami Żywiołów. Mamy coś z wampira, wilkołaka, ducha i czarodzieja. Jesteśmy mieszanką ich wszystkich. Niepokonaną. Bronimy zwykłych ludzi. Alexander na przykład pomaga w  Międzynarodowej Agencji Magów.

– To dlaczego nie pomożecie nam w wojnie z Voldemortem? – wypalił Syriusz.

– Drogi, panie Black... – zdziwił się, że zapamiętała jego nazwisko. – Wy sami tę wojnę rozpoczęliście. Nam nic do tego... Jestem ciekawa do czego Albusowi te informacje...

– Nie powiedział nam. – rzekł Lupin.

– To do niego podobne. – zaśmiała się. – Co by tu jeszcze wam powiedzieć... Jeśli ktoś chciałby nas znaleźć to wystarczy proste zaklęcie na terenie Hiszpanii. Recall [1].

Przez chwilę panowała niezręczna cisza.

– Dziękujemy za wszystkie informacje! – rzekł Lupin.

– Ależ nie ma za co. – oblizała usta patrząc na Syriusza.

– Kim jesteś? – zapytała nagle wskazując na Blacka.

– Czarodziejem... – odparł zdziwiony.

– Nie, nie... Nie o to mi chodzi...

– Animagiem...?

– O tak... Czuję to! – zaśmiała się. – I taki gorący... – szepnęła.

– Słucham...? – Syriusz wytrzeszczył oczy.

– Nie, nic! Miło mi było poznać panów, ale chyba czas na was. – zmieniła temat.

– Myślę, że tak... Syriuszu, idziemy?

– Yhym... – wpatrywał się w Rebeccę.

Rebecca podeszła i przytuliła się do nich po przyjacielsku.

– Taki to nasz zwyczaj. – wytłumaczyła.

– Miły. – zaśmiał się Syriusz.

– Gdyście chcieli się ze mną jeszcze kiedykolwiek spotkać to wiecie co robić. Niedługo się ponownie spotkamy... Jestem pewna! Żegnam panie Lupin, panie Black...

– Do zobaczenia.

– O tak, mój Animagu!



Tydzień później Albus Dumbledore udali się po horkruksa.*



* Zdarzenia opisane tak jak w książce.

[1] Recall - łac. przywołuję.

[2] Farewell to life. - z ang. Pożegnanie z życiem.

EDIT: 2015/08/28
EDIT: 2017/12/17