Rozdział 64

Rozdział 64

"To Get To You"

♫ Wolves ♫

"I've been down the darkest alleys

Saw the dark side of the moon

To get to you, to get to you"

Selena Gomez, Marshmello – Wolves

Zaśmiała się szyderczo, gdy spojrzała w lustro i ujrzała swoje prawdziwe oblicze. Już nie jest uwięziona w ciele małej dziewczynki. Dzieci to jednak mają przesrane, pomyślała. Dłonią gładziła swoje długie, brązowe włosy.

Odwróciła się spoglądając na bałagan jaki panował w domu. Meble było poprzewracane, dzbanek z kwiatkami rozbił się, a kwiatki zaczęły więdnąć. Na drewnianej podłodze lśniła krew. Vallen podeszła bliżej. Ciało Truciciela było już zimne.

— Teraz tylko muszę upozorować twoje samobójstwo i przepowiednia się wypełni. — powiedziała sama do siebie.

* * *

Harry zjawił się w Kwaterze Głównej Zakonu Feniksa dzień po tym jak miał wizję, czy też sen o śmierci Remusa. Tonk bacznie mu się przyglądała, jakby rozważając wszystkie za i przeciw jego teorii. Remus natomiast patrzył sceptycznie i nie wierzył.

— Remusie, proszę! — Potter miał już dość.

— Harry, nie jesteś pewny... Nie wiesz, czy to wizja, a ja mam dość zamartwiania się na zapas. — oznajmił spokojnie upijając łyk kawy.

Harry potarł oczy, zmęczony proszeniem.

— A jeśli to prawda? Chcesz umrzeć? Chcesz, aby Twoje dziecko wychowywało się bez ojca? Remusie, pomyśl.

— Przestań, Harry. To był zwykły sen, a Ty na siłę próbujesz dopasować go do swoich celów. — zirytowany wstał od stołu i zaczął przechadzać się po kuchni.

— Tonks! — zwrócił się do kobiety, która przyglądała się zmartwiona swojego mężowi. — Chociaż Ty mi uwierz.

— Ja Ci wierzę, Harry. — zapewniła chłopaka. — Remusie, może warto się nie wychylać? — zwróciła się do męża.

Remus spojrzał z niedowierzaniem na nią.

— To jest wojna, nie da się nie wychylać. — uparł się.

Potter przez chwilę zastanawiał się, co jeszcze może powiedzieć, aby przekonać Remusa. Gdy nic nie przychodziło mu do głowy postanowił dać sobie spokój.

— Naprawdę mi na to Tobie zależy, Remusie. Nie chcę, żebyś zginął. — powiedział. — Ale jak widzę nic tu po mnie. Dziękuję za herbatę. Zapewne nie długo się spotkamy. — pożegnał się i wyszedł z kwatery po czym teleportował się do Hiszpanii.

* * *

Żółta taśma odgradzała przechodni od masakry, który wydarzyła się na Manhattanie. Z jednego z wieżowców skoczył człowiek. Policja próbuje zidentyfikować denata.

Alex wraz z Matthew przybyli chwilę po policji i rozpoczęli własne śledztwo. Podejrzewali, kto to mógł zrobić coś takiego.

Podeszli bliżej trupa.

— Myślisz, że to Truciciel? — spytał Matthew przyglądając się ciału.

— Tak, chociaż nie uważam, aby było to samobójstwo. — spojrzała w stronę dachu wieżowca.

Jeden z patologów podszedł do nich.

— Najprawdopodobniej śmierć nastąpiła przed upadkiem. — oznajmił. — Ale coś więcej będziemy mogli powiedzieć po sekcji.

— Znacie już tożsamość?

— Miał przy sobie dowód, nijaki Johnathan Lookwood. 

— Znowu to nazwisko... — Alex szepnęła sama do siebie.

— Co? —  spytał Matthew nie słysząc. 

— Nie, nic. — zapewniła szybko mężczyznę. —  Truciciel?— wskazała głowa na ciało. 

— Z tego co wiemy, to Truciciel miał pewne cechy charakterystyczne. Niektóre już potwierdziliśmy, ale nie jesteśmy w stu procentach pewni, że to on. Tak na 89 procent. — powiedział patolog.

Alex podziękowała koledze za informacje i jeszcze raz spojrzała zwłoki Truciciela zastanawiając się nad sensem tej całej masakry.

— To nie było samobójstwo... ktoś się musiał namęczyć, aby to wszystko przygotować. Masz już jakiś pomysł, Alex?

— Jedynym moim pomysłem jest Czarny Nil, ale nie bardzo mi to pasuje do sytuacji. — pokręciła głową. — Nie wiem, Matthew. To mógł być każdy.

Hamilton westchnął.

* * *

Hogwart

Ginny patrzyła oniemiała na ciało jelenia, które miała przed sobą i na klęczącego przy nim Nicka, który był cały we krwi. 

— Nick! — krzyknęła. 

Chłopak się odwrócił i spojrzał ze strachem na dziewczynę po czym przeklął i podniósł się.

— Posłuchaj mnie uważnie, Ginny. Nie bój się. — próbował zachować spokój.

— Jesteś wampirem. — wykrzyczała cofając się. 

— Tak, ale proszę Cię nie wydzieraj się tak. — powiedział cicho. — Nie musisz się mnie bać, nie zrobię Ci krzywdy. 

— Może i nie... ale jemu... — wskazała na martwe zwierzę. 

Nick podążył za jej spojrzeniem i skrzywił się. 

— Coś muszę jeść. Nie bądź hipokrytką. Sama jesz mięso. 

Ginny wzdrygnęła się patrząc na ubrudzone krwią usta chłopaka. Usta, które nie tak dawno całowała. 

— Dlaczego mi nic nie powiedziałeś? 

— Nikt nie wie, tak jest bezpieczniej. 

— Kim ty w ogóle jesteś? Wszystko, co mówiłeś jest kłamstwem? — Weasley wpadła w histerię.

— Przestań, Ginny. Przecież wiesz, że to nie tak. — westchnął. — Mogę Ci wszystko opowiedzieć, ale najpierw muszę się zająć tym... tutaj... — popatrzył sugestywnie na padlinę. 

Ginny gwałtownie się cofnęła. 

— Za pół godziny w Pokoju Życzeń. — oznajmiła i szybko odeszła w stronę zamku. 

Nick zaklął ponownie i zaczął sprzątać po swoim posiłku. 

__________________

Rozdział jest krótki, kolejne też będą podobnej długości, ale plusem jest to, że praktycznie co tydzień będą się ukazywać. Rozdziały 68-70 będą już dużo dłuższe. 

Pozdrawiam wszystkich czytających! :)

I've been down the darkest alleys; Saw the dark side of the moon; To get to you, to get to you – Przeszłam przez najciemniejsze uliczki; Widziałam ciemną stronę księżyca; By dotrzeć do ciebie, by dotrzeć do ciebie (Selena Gomez, Marshmello – Wolves)